اتوبوس های مسافرتی را دیده اید ؟
چهل نفر، بلیت تهیه می کنند تا سوار بر آن شده، از شهری به شهر دیگر بروند. ممکن است مسیر، چند ساعت طول بکشد. شاید همگی در یک شهر پیاده شوند.
مسیر مشترک، مبدأ و مقصد هم مشترک ست؛ اما چه ارتباطی بین این افراد وجود دارد؟
حالا یک اردو را تصور کنید. اتوبوس، همان اتوبوس است. مبدأ و مقصد هم مشترک، مسیر مشترک و...
فرق جمع و اجتماع این جاست؛ ضرورت اشتراک هدف، رهبری، نقش معین و ...
ممکن است یک مسجد پر از نمازگزار باشد. هر کس گوشه ای ایستاده و مشغول خواندن نمازش باشد. دو نفر هم در طرف دیگر، به کسی اقتدا نموده اند.
تعداد این ها بسیار کمتر از دیگرانی است که در شبستان مسجد، ازدحام کرده اند؛
اما جالب است که نماز این دو سه نفر جماعت است و بقیه به رغم کثرت، فرادا نماز خوانده اند.
" اِیّاکَ نَعبُدُ وَ ایّاکَ نَستَعین "، نمادی از حرکت اجتماعی اسلام برای تکامل بشریت است. می پرستیم، نه می پرستم ؛ کمک می جوییم ... .
من نمی توانم سر در لاک خود فرو کنم و نسبت به دیگران، بی تفاوت باشم. نماز جمعه و جماعت، جهاد، امر به معروف، حج و ... نشانه هایی از تأکید اسلام بر اجتماع مسلمین است که " یَدُ الله مَعَ الجَماعَه " دست خدا با جماعت است...
من، باید ما شود. این یک ضرورت عقلی است که قالب دینی آن، شرط کمال انسان هاست.
اما این " ما " می تواند خوب هم نباشد. چطور؟
" ما " گرایی، نشانه ای از روحیه ی استکبار منشی و استبداد خویی است ! آنجا که همه چیز بر محور " ما " شکل بگیرد و هر کس با " ما " نسبتی ندارد، شأن و حقوق انسانی نداشته باشد.
" ما " نباید معیار سنجش خوبی ها و بدی ها قرار بگیرد.
" ما " خودش به عنصر دیگری وابسته است و مشروعیت خود را از آن منبع به دست می آورد.
آن عنصر، چیزی نیست جز حرکت در مسیر اراده ی الهی و در چارچوب مطالبات شرع مقدس اسلام.
(مرکز فرهنگی تبلیغی آینده سازان(1390). ترنج خوش بو(اول).قم:اتحادیه ی انجمن های اسلامی دانش آموزان. ص9)
